ვლადიმერ მაიაკოვსკი

მისი ადრეული, რევოლუციამდელი პერიოდის განმავლობაში, რომელიც მოჰყვა 1917 წელს, მაიაკოვსკი ცნობილი გახდა, როგორც რუსული ფუტურისტული მოძრაობის გამოჩენილი ფიგურა. მან ხელი მოაწერა ფუტურისტულ მანიფესტს „Slap in Face of Public Taste“ (1913) და დაწერა ლექსები „ღრუბელი შარვალში“ (1915) და „ზურგის ფლეიტა“ (1916). მაიაკოვსკიმ თავისი კარიერის განმავლობაში შეასრულა დიდი და მრავალფეროვანი ნამუშევარი: წერდა ლექსებს, წერდა და რეჟისორობდა პიესებს, გამოდიოდა ფილმებში, აწარმოებდა სამხატვრო ჟურნალს LEF და ამზადებდა აგიტპროპ პლაკატებს კომუნისტური პარტიის მხარდასაჭერად რუსეთის სამოქალაქო ომის დროს 1917-1922 წლებში. მიუხედავად იმისა, რომ მაიაკოვსკის შემოქმედება რეგულარულად აჩვენებდა იდეოლოგიურ და პატრიოტულ მხარდაჭერას ბოლშევიკების იდეოლოგიისადმი და ვლადიმერ ლენინის ძლიერ აღფრთოვანებას, მისი ურთიერთობა საბჭოთა სახელმწიფოსთან ყოველთვის რთული და ხშირად მღელვარე იყო. მაიაკოვსკი ხშირად აღმოჩნდებოდა კონფრონტაციაში საბჭოთა სახელმწიფოს მზარდი ჩართულობის კულტურულ ცენზურაში და სოციალისტური რეალიზმის სახელმწიფო დოქტრინის განვითარებასთან. ნაწარმოებები, რომლებიც აკრიტიკებდნენ ან სატირულ ასპექტებს აკრიტიკებდნენ საბჭოთა სისტემის ასპექტებს, როგორიცაა პოემა „ლაპარაკი გადასახადის მუშაკთან პოეზიის შესახებ“ (1926) და პიესები „წოლის ბუზი“ (1929) და „აბაზანა“ (1929), საბჭოთა სახელმწიფოსა და ლიტერატურულ ისტებლიშმენტში ზიზღს შეხვდა.

1930 წელს მაიაკოვსკიმ თავი მოიკლა. სიკვდილის შემდეგაც კი მისი ურთიერთობა საბჭოთა სახელმწიფოსთან არამყარი რჩებოდა. მიუხედავად იმისა, რომ მაიაკოვსკი ადრე მკაცრად აკრიტიკებდნენ საბჭოთა სამთავრობო ორგანოებს, როგორიცაა რუსეთის პროლეტარ მწერალთა ასოციაცია (RAPP), პრემიერმა იოსებ სტალინმა მისი სიკვდილის შემდეგ მაიაკოვსკი უწოდა "ჩვენი საბჭოთა ეპოქის საუკეთესო და ყველაზე ნიჭიერი პოეტი".